तसा २३-२४ तारखेपासून पाऊस पडतच होता, २५ ला त्याचा जोर थोडा वाढलेला होता, पण लोकल्स चालू होत्या. लोकल्स आणि वीज मंडळ हे मुंबईमध्ये पावसाच्या मीटरचं काम करतात. किती पाऊस पडला तर लाईट जाण्यापासून ते अगदी लोकल्स बंद होईपर्यंत असा स्केल असतो. असो, मी कॉलेजला गेलो, पहिले तीन लेक्चर्स बसलो सव्वानऊ ते सव्वाबारा. सव्वाबारा ते एक असा पाऊण तास आमचा so-called लंच ब्रेक, त्यात मी ऑफिसमध्ये पाससाठी concession घ्यायला गेलो होतो. पस्तीस रुपये भरून मिळवलेलं जातीचं प्रमाणपत्र आतापर्यंत माझ्या फक्त इथेच कामाला यायचं. चांगलं 3/4th off concession मिळायचं. तिथे नुकतीच रुजू झालेली नवीन पोरगी चांगले २५-३० मिनिटे 'कल्याणचा पत्ता तर विठ्ठलवाडीचा पास कशाला?' चा वाद घालून शेवटी विठ्ठलवाडीपर्यंतच्या पाससाठी concession द्यायला तयार झाली आणि Principal नायकसरांची त्यावर सही घ्यायला त्यांच्या केबिनमध्ये गेली. तिथून परत आल्यावर तिने ते concession अक्षरशः माझ्या अंगावर फेकलं आणि गडबडीने आवरा-आवर करायला लागली. "काय झालं?", "अरे ट्रेन्स बंद झाल्यात आणि मी उल्हासनगरला राहते श्रीराम talkies च्या मागे ". मी असा भडकलो तिच्यावर, म्हटलं, " च्यायला! तिथेच राहतेस, तुला पत्त्यावरून कळत नाही, मला कल्याण जवळ पडेल कि विठ्ठलवाडी? इतका वेळ फालतूमध्ये वाद घालत होतीस." तितक्यात लक्षात आलं - अरे ट्रेन बंद, घरी जायचे वांदे. तसाच पळत क्लासरूमकडे आलो, एक वाजून १० मिनिटे झाली होती, JAVA चं मुखर्जी madam चं लेक्चर चालू झालं होतं कधीच. मला दारात बघूनच त्या बोलल्या,"आता बसू नाही देणार लेक्चरला", मी म्हटलं," कुणाला बसायचंय तेव्हा? मला माझी bag घेऊ द्या, मी जातो घरी, ट्रेन्स बंद झाल्यात आधीच". क्लास एकदम शांत झाला. bag घेतली, मित्रांना विचारलं काय करताय ते, येताय का माझ्यासोबत? अजिंक्य उठला लगेच मी येतो म्हणून, त्यामागोमाग शशांक, बोंडे आणि गवळीसुद्धा. "पण कसं जायचं?" म्हटलं पहिले इथून निघा, मग बघू.
बाकीच्यांना कॉलेजच्या भरवशावर सोडून आम्ही निघालो. तेव्हा सुमारे दीड वाजले होते. पहिले स्टेशनला जाऊन inquiry केली की खरंच ट्रेन्स बंद झाल्यात का? एखादी special ट्रेन सोडणार आहेत काय? रेल्वे कर्मचाऱ्यांच्या तत्वांना जागत शक्य तितक्या तुच्छतेने एकाने आम्हाला झिडकारलं - "अजिबात नाही, तुमचं तुम्ही बघा." बाजूला ST डेपोमध्ये विचारणा केली तर तिथेही नकार'घंटा'च. काम काही होत नव्हतं उगाच वेळ चालला होता. मग परत खाली CIDCO च्या bus-stop ला आलो. plan केला की इथून वाशीला जाऊ, तिथून दुसरी बस पकडून जाऊ कल्याण/डोंबिवलीला. तोपर्यंत जवळजवळ दोन वाजले होते. अवघ्या १०-१५ मिनिटांत वाशीची बस आली, अडीचला आम्ही तिथून निघालो असू. बोंडेचे चिक्कार non-sense jokes आणि त्यावर शशांकचे मोजकेच पण brilliant jokes मला आणि अजिंक्यला चांगलं हसत-खेळत ठेवत होते रस्त्यामध्ये. गवळीचं नेमकं काय चाललेलं असतं मला कधीच कळलं नाही, ना तेव्हा ना आता. रस्त्यावर बऱ्याच ठिकाणी पाणी भरले होते, पण धमाल करत चाललो होतो आरामशीर. रस्त्याने दोन्ही बाजूंना पाणी भरून, दुकानांत/घरांत चाललं होतं. लोक गुडघाभर पाण्यातून जमेल तेवढं सामान उपसत होते. संपूर्ण रस्ता जवळ-जवळ असंच दृश्य होतं. आधीच तो ठाणे-बेलापूर रोड सुभान-अल्लाह, त्यात पावसाचं पाणी.... चार वाजले आम्हाला वाशीला पोहोचायला.
 |
| Game Plan |
मग plan B, कोपरखैराण्याला काका राहतात, त्यांच्या घरी जाऊन राहायचं. एका रिक्षावाल्याला थांबवलं, तो पण नेमका तिथेच राहणारा होता आणि धंदा गुंडाळून घरी चालला होता. वाशी बस डेपोपासून कोपरखैराण्यापर्यंत जाण्यासाठी १०० रुपये (WTF? एरवी वीसपण देणार नाही कोण, पण अडला हरी...) देण्यास तयार झाल्यावर आम्ही तिथून निघालो. मग ते पैसे वसूल व्हावेत म्हणून, पाणी भरलेले रस्ते चुकवत त्याने मला अख्खं वाशीदर्शन घडवलं आणि बोनकोडेमार्गे कोपरखैराण्याला आणून सोडलं, अगदी माझ्या काकाच्या बिल्डींगखाली. वर घरात गेलो तर काकी मला बघून हैराण. रोज ठाण्यावरून कल्याणला जाणारा (इथे अर्थ सरळमार्गी) माणूस इथे कोपरखैराण्याला कसा काय? असं वाटलं असावं बहुतेक. तिकडे गेल्यावर पहिल्यांदा अंघोळ केली, भिजलेले कपडे बदलले, आणि काकीने दिलेला चहा पीत पंख्याखाली बसलो. इतक्यात पिताश्रींचा फोन - "वैभव तिकडे आलाय का? वाशी बस डेपोला नव्हता". इथेच आहे म्हटल्यावर त्यांनी सांगितले, "त्याला बाहेर रस्त्यावर यायला सांग, आम्ही आता तिथे पोहोचतोच आहोत".
पटकन सगळं आवरून बाहेर आलो. दोन मिनिटांत पिताश्रींची बस तिथे आली. आत जाऊन बसलो - म्हटलं आता काही प्रॉब्लेम नाही, जाऊ घरी निवांत. पण अजून पिक्चर बराच बाकी होता. तिथून थोडं पुढे आम्ही महापेला गेलो व्यवस्थित. तिथून पुढे धीम्या चालणाऱ्या गाड्यांमुळे बऱ्यापैकी traffic होती. पुढे शिळफाट्याला आलो तर तिथे सगळ्या गाववाल्यांनी कल्याण/डोंबिवलीला नेण्यासाठी गाड्या काढल्या होत्या. तोंडाला येईल ती रक्कम सांगून असहाय्य लोकांना लुटायचा धंदा चालला होता. त्या गोंधळातून निघायला आम्हाला नऊ तिथेच वाजले. मग निवांत पाण्यातून रस्ता काढत साडेअकराच्या सुमारास आम्ही कल्याणला तीसगाव नाक्याला पोहोचलो. पुढचा रस्ता पोलिसांनी बंद केला होता, पाणी भरलेलं म्हणून.
 |
| इतका रस्ता आम्ही पायी चालत गेलो. |
कॉलेजमधून निघून बरोबर बारा तास झाले होते. घरात पाऊल टाकल्यावर आतापर्यंत टिकवून धरलेला सगळा जोर गळून पडला. आपण किती दमलो आहोत याचा अंदाज घ्यायला आतापर्यंत फुरसतच कुठे होती? मुळातच आजारी असल्याने weakness होताच, त्यात इतकी दगदग. मातोश्रींचा जीव भांड्यात पडला आम्हाला बघून, तोपर्यंत तिला काही कल्पनाच नव्हती की कोण कुठे आहे? btw आमच्या घरात असं उगाच काळजी करत बसायची पद्धत नाही, प्रत्येकजण आपापलं बघून घ्यायला समर्थ असल्याने ती तशी निश्चिंत होती.दिवसातून तिसऱ्यांदा अंघोळ करून जेवायला बसलो, तेव्हा मग सगळं रामायण ऐकवलं तिला.
चार दिवसांनी फोन चालू झाल्यावर मित्रांना फोन करून विचारलं तर त्यांनाही almost तितकाच वेळ लागला होता घरी पोहोचायला. जे कॉलेजच्या भरवशावर बसले त्यांना कॉलेजने साडेचारपर्यंत बसवून ठेवल्याचं कळलं. प्रत्येकाचे वेगवेगळे अनुभव - कोणी कॉलेजमध्येच रात्र काढली, कोणी आजूबाजूच्या मित्रांकडे तर कोणी नातेवाईकांकडे. More specifically सांगायचं तर फक्त आम्ही पाचजणच आपल्या घरी पोहोचलो होतो, स्थानिक विद्यार्थी वगळले तर.
दोन आठवडे रेल्वे सेवा फुल-टू बंद, अख्खी मुंबई सुट्टीवर गेल्यासारखी.
भरपूर लोकांचं भरपूर नुकसान झालं, जे अपरिहार्य होतं...निसर्गाचा कोप शेवटी. आमचं कॉलेज देखील बंद होतं दोन आठवडे. मित्रांनी पुढे बऱ्याचदा ऐकवून दाखवलं...."दोन आठवड्यांनी कॉलेजला आला जेमतेम अर्धा दिवस, आणि परत दोन आठवड्यासाठी कॉलेज बंद पाडून गेला". ऑगस्टच्या दुसऱ्या आठवड्यात हळू-हळू जनजीवन सुरळीत व्हायला लागलं. विधानसभेत विरोधकांनी विलासरावांना पळता भुई कमी केली होती disaster management चे धिंडवडे काढत, त्यांचं नशीब की मागोमाग अमेरिकेत आलेल्या कतरिना हरिकेनसमोर बुश प्रशासनाने हात टेकले आणि त्यांच्याकडे बोट दाखवत विलासरावांनी खुर्चीवर बुड कायम ठेवले. आज पाच वर्षानंतर सगळे आपापल्या नुकसानातून बऱ्यापैकी बाहेर आले असले, तरी २६ जुलैचा अनुभव आपल्या सगळ्यांना आयुष्यभर आठवण करून देत राहणार आहे....की चंद्रापर्यंत पोहोचला तरी निसर्गापुढे माणूस किती छोटा आहे!!!!!वैभव गायकवाड
Share it, Comment it, Digg it
17 comments:
khupach romanchk anubhav hota...........like it
Hmm...,
One not so related but inteersting side story is associared with this.
Bonde la yetana bus madhe ek mulgi kunjavihar cha vada pav khatana disli.
Saglyanna khuup bhuk lagli hoti, especially bonde la.
Kiti vel tichya hatatlya vada pav kade baghat hota, hehehe. Nakkich tila pachla nasel.
.
.
Pudhe baryach vela ti aparichit mulgi dombivli station la tyala veli aweli dislyacha to sangat asto. Kharach diste ka ya 'bhayankar diwsachya jabardasti chya upwaasaane tyachya antarmanavar kholvar zalelya aaghatacha' ha parinaam aahe mahit nahi. :P
(To veda zala asa nahi mhannar, karan mag 'to shahana hotach kadhi?' ha ajun ek gudh prashna kahi lok upasthit kartil!)
.
.
So,
Tya anolkhi tarihi parichit rahasyamay mulis aamhi 'kunju cha vadapav khanai mulgi' mhanunach aatasha olakhto..
:)
nibandh swatah lihlas ka? jara jast vatat nahi ka ? tu tar 4 5 vajta ghari pochla hotas na ?
mala pan aaj kaltay ki kaka tula bhetle hote.....
5 varshananatar
@सरला : रोमांचक आता वाटतंय ते....त्यावेळी काय परिस्थिती होती माझं मला माहित....पण thanks for your comment.
@शशांक : जबरदस्त रे...मला खरंच माहित नव्हतं हे....पण बोंडेसोबत काहीही घडू शकतं, यात काही शंकाच नाही. बाकी संबंधित गोष्टींबद्दल बोलायचं झालं तर यानंतरची अजिंक्य-गवळीची 'प्रेमकथा' तुला माहित असेलंच...Comments साठी धन्यवाद मित्रा.....उगाच चोंबडेगिरी न करता प्रत्यक्ष appreciate कसं करावं ते लोकांनी तुझ्याकडून शिकावं....
@भूषण : LOL....यातला तर प्रत्येक शब्द खरा आहे.....बाकीच्या चौघांचा अनुभव पण तेच सांगतो.....आणि तू कधी विचारलं होतंस मला माझं काय झालं होतं ते? तुला पण विचारलं होतं मी येतोस का म्हणून....कॉलेजच्या भरवशावर बसू नकोस हे पण सांगितलं होतं....आणि btw भाडोत्र्यांची गरज मला तरी ना कधी लागली होती, ना कधी लागेल....खास करून लिखाणासाठी.....कॉलेजच्या वार्षिकातील किती तरी लेख हेच सांगतात.
एकदम रापचिक article आहे. २६ ला मी तर घरातच होते, त्यामुळे असा काही अनुभव नाही मला. पण तुझा लेख वाचताना असं वाटलं की त्यातील प्रत्येक गोष्ट मी स्वतः अनुभवतेय!!!!!
nice Bolg...... good Description!!!!!
nd i can't forgot that day.....(26th July 2005)
tu kharach evdhya ushira ghari pohochala hotas? Two things I liked 1) vadapav khanarya mulichi story and 2) aamchya ghari koni ugach kalaji karat basat nahi? btw lekh changla aahe.----- Harshala
Thanx to that "Navin Porgi" jine tuza vel khalla caz tichyamulech tu ghari alas.one thing u not mentioned that which u told me"pappanna kelela call shevtacha call hota tyanantar ph band zale......" if u remember......baki tumhi saglech sangitalech amhala ghari ratri 11.30chya darnyan alyavr....great.nakashepan add keles so which people don't have any idea about that area can imagine,why you not mentioned that its a "hill" area....baki lekh changla ahe
सर्वात आधी, १८० Views झाल्याबद्दल सगळ्यांचे हार्दिक अभिनंदन....(including me)
@MAMIA : तू तो हमेशा correct बात करती है, जानेमन......thanks for the comments though.... :D
@भावना : तुझी सगळ्यात पहिली comment इतक्या उशिरा? ७४ पोस्ट्स नंतर? हरकत नाही... Thanks for that...
@हर्षला ताई (असं बोलायची पण सवय नाही) : LOL.....वडापाववाल्या मुलीची गोष्ट तर जबरदस्तच....आणि आपल्या घरी खरंच कोण काळजी करतं काय असं?
@विशाल दादा : अरे, कॉलेज चालू झालं आणि जेमतेम ४-५ दिवसात मी परत घरी ३ आठवड्यांसाठी, operation मुळे....त्या मुलीचा काही पत्ताच नाही परत.....मुखर्जी madam ला मात्र मी नंतर thanks बोललो होतो घरी जाऊ दिल्याबद्दल.
Amazing, this was one of pivotal experience in my life. I still remember walking on track from Sandhurst road to Kurla I was alone with meager amount in my pocket I was puzzled and baffled. But Mumbai is place where one has to learn cajole, thanks to Dale Carnegie . In kurla I saw people gathering in one place. The sound of lightning sounds me like Knell ringing from up in sky and this was time when every atheist remember the name of every god from’ Alah’ to ‘Lord Ganesha ‘, Yes I was longing. I forget the name of two guys who was with me; I think savior is right word for them. One of them was from Badlapur , I forget his name, lets him ‘B’ so other is ‘A’. So A, B and me met an divine spirit ‘C’ ( C was SUMO drives who know every road well, I forget his name too). So here was plan we sleep tonight and morning we will begin our journey to land of Elves (Kalyan ). Suddenly ‘A’ got idea to relax, I don’t know about girls but porn movies make guys relax little bit forgetting all tense environment. It did work. For one hour we A, B, C and me enjoy some Latin movie on A’s Laptop. It was 5 am we decide to begin our journey of 1000 miles with first anxious step. As we were moving toward Thane many college girls join us, yes girls. Three girls, yes I remember their name (Damini from Ambernath, Shreya Kate from Ulhasnager and Priya Jewani from Ulhasnager). No I am not like Shinchan but yes there is little bit Shakti Kapoor in every guy. Well I don’t know the place I we saw old woman corpse floating in water , all girls started prolonging clamor, so does I. There is little bit of Shakti Kapoor in me, but that was time I understand I don’t have even a drop of Sunny Deol in me. After a daylong journey we reach Thane. Same Plane we will rest to night and we will begin our journey through Kalyan Phata to Dombivili and then to Kalyan. I was famished, weary and Morose. Morning I woke up with knell ringing, I was ringing from last two days, I woke, yes I was dream I was sleeping between two girls what else a guy need, but for me I need that my Home, that soft pillow and food. We began journey towards suddenly there were two bus to Kalyan and Ambernath. No dint caught Ambernath Bus for girls but caught it because it will go through Pune link road exactly where I want to go. I took 6 Hours to that but reach chuki naka, I feel so relax, Buddha might have feel the same was when he got enlighten.
26 july chya anubhavat aamhihi tuzya barobar hoto
Amazing, this was one of pivotal experience in my life. I still remember walking on track from Sandhurst road to Kurla I was alone with meager amount in my pocket I was puzzled and baffled. But Mumbai is place where one has to learn cajole, thanks to Dale Carnegie . In kurla I saw people gathering in one place. The sound of lightning sounds me like Knell ringing from up in sky and this was time when every atheist remember the name of every god from’ Alah’ to ‘Lord Ganesha ‘, Yes I was longing. I forget the name of two guys who was with me; I think savior is right word for them. One of them was from Badlapur , I forget his name, lets him ‘B’ so other is ‘A’. So A, B and me met an divine spirit ‘C’ ( C was SUMO drives who know every road well, I forget his name too). So here was plan we sleep tonight and morning we will begin our journey to land of Elves (Kalyan ). Suddenly ‘A’ got idea to relax, I don’t know about girls but porn movies make guys relax little bit forgetting all tense environment. It did work. For one hour we A, B, C and me enjoy some Latin movie on A’s Laptop. It was 5 am we decide to begin our journey of 1000 miles with first anxious step. As we were moving toward Thane many college girls join us, yes girls. Three girls, yes I remember their name (Damini from Ambernath, Shreya Kate from Ulhasnager and Priya Jewani from Ulhasnager). No I am not like Shinchan but yes there is little bit Shakti Kapoor in every guy. Well I don’t know the place I we saw old woman corpse floating in water , all girls started prolonging clamor, so does I. There is little bit of Shakti Kapoor in me, but that was time I understand I don’t have even a drop of Sunny Deol in me. After a daylong journey we reach Thane. Same Plane we will rest to night and we will begin our journey through Kalyan Phata to Dombivili and then to Kalyan. I was famished, weary and Morose. Morning I woke up with knell ringing, I was ringing from last two days, I woke, yes I was dream I was sleeping between two girls what else a guy need, but for me I need that my Home, that soft pillow and food. We began journey towards suddenly there were two bus to Kalyan and Ambernath. No dint caught Ambernath Bus for girls but caught it because it will go through Pune link road exactly where I want to go. I took 6 Hours to that but reach chuki naka, I feel so relax, Buddha might have feel the same was when he got enlighten.
सर्वात आधी, १८० Views झाल्याबद्दल सगळ्यांचे हार्दिक अभिनंदन....(including me)
@MAMIA : तू तो हमेशा correct बात करती है, जानेमन......thanks for the comments though.... :D
@भावना : तुझी सगळ्यात पहिली comment इतक्या उशिरा? ७४ पोस्ट्स नंतर? हरकत नाही... Thanks for that...
@हर्षला ताई (असं बोलायची पण सवय नाही) : LOL.....वडापाववाल्या मुलीची गोष्ट तर जबरदस्तच....आणि आपल्या घरी खरंच कोण काळजी करतं काय असं?
@विशाल दादा : अरे, कॉलेज चालू झालं आणि जेमतेम ४-५ दिवसात मी परत घरी ३ आठवड्यांसाठी, operation मुळे....त्या मुलीचा काही पत्ताच नाही परत.....मुखर्जी madam ला मात्र मी नंतर thanks बोललो होतो घरी जाऊ दिल्याबद्दल.
tu kharach evdhya ushira ghari pohochala hotas? Two things I liked 1) vadapav khanarya mulichi story and 2) aamchya ghari koni ugach kalaji karat basat nahi? btw lekh changla aahe.----- Harshala
@सरला : रोमांचक आता वाटतंय ते....त्यावेळी काय परिस्थिती होती माझं मला माहित....पण thanks for your comment.
@शशांक : जबरदस्त रे...मला खरंच माहित नव्हतं हे....पण बोंडेसोबत काहीही घडू शकतं, यात काही शंकाच नाही. बाकी संबंधित गोष्टींबद्दल बोलायचं झालं तर यानंतरची अजिंक्य-गवळीची 'प्रेमकथा' तुला माहित असेलंच...Comments साठी धन्यवाद मित्रा.....उगाच चोंबडेगिरी न करता प्रत्यक्ष appreciate कसं करावं ते लोकांनी तुझ्याकडून शिकावं....
@भूषण : LOL....यातला तर प्रत्येक शब्द खरा आहे.....बाकीच्या चौघांचा अनुभव पण तेच सांगतो.....आणि तू कधी विचारलं होतंस मला माझं काय झालं होतं ते? तुला पण विचारलं होतं मी येतोस का म्हणून....कॉलेजच्या भरवशावर बसू नकोस हे पण सांगितलं होतं....आणि btw भाडोत्र्यांची गरज मला तरी ना कधी लागली होती, ना कधी लागेल....खास करून लिखाणासाठी.....कॉलेजच्या वार्षिकातील किती तरी लेख हेच सांगतात.
Hmm...,
One not so related but inteersting side story is associared with this.
Bonde la yetana bus madhe ek mulgi kunjavihar cha vada pav khatana disli.
Saglyanna khuup bhuk lagli hoti, especially bonde la.
Kiti vel tichya hatatlya vada pav kade baghat hota, hehehe. Nakkich tila pachla nasel.
.
.
Pudhe baryach vela ti aparichit mulgi dombivli station la tyala veli aweli dislyacha to sangat asto. Kharach diste ka ya 'bhayankar diwsachya jabardasti chya upwaasaane tyachya antarmanavar kholvar zalelya aaghatacha' ha parinaam aahe mahit nahi. :P
(To veda zala asa nahi mhannar, karan mag 'to shahana hotach kadhi?' ha ajun ek gudh prashna kahi lok upasthit kartil!)
.
.
So,
Tya anolkhi tarihi parichit rahasyamay mulis aamhi 'kunju cha vadapav khanai mulgi' mhanunach aatasha olakhto..
:)
khupach romanchk anubhav hota...........like it
Post a Comment